Kısa Bir Yaşanmış Öykü Molası : Dostluk

Onla çok iyi bir dost olmamıza rağmen kimi zaman küsmemiz de olabiliyordu. Küslük hemen gelip, geçiciydi aslına bakılırsa tek gerçek bir insanın dostuna ''Seni seviyorum'' demesi ve güvenini taşımasıydı.

O gün onunla bol, bol sohbet etmek için bir çay bahçesinde oturduk. Benle konuşurken hüzün içerisindeydi. Hiç olmadığı kadar sessiz ve hüzünlüydü. Yüzüme hiç bakmıyordu. Nedenini bilmiyordum ama sanki benden soğuduğunu düşünüyordum. Ellerim titremeye başlamıştı. Ve artık zamanı geldi diyerek konuşmaya başladı. Bana dönüp;
- "Ben bu şehirden gidiyorum". demişti. Ne yapacağımı bilemedim. Bazen böyle şaka yapıyordu ama bu sefer çok ciddiydi.
- "Neden gidiyorsun?" dedim. Bir yandan ağlıyor, bir yandan "hani benim dostumdun, hani beni hiç bırakmayacaktın" diyordum.
Oysa o bana sadece "Seni seviyorum, seni hiç unutmayacağım hoşçakal" diyerek, çekip gitti.

Aradan yıllar, aylar geçti. Halen ben onu unutamamıştım. Neredeyse günün her saati  onu düşünerek geçiyordum, ve ağlıyordum. Bir kere onun yüzünü görebilme şansım olsaydı diye hep Allah'a dua ediyordum. Dostumdan hiçbir iz yoktu. Telefonu kapalı ulaşamıyordum. Ve bir sabah bir mektup'un kapımın önünde olduğunu gördüm.
Mektupta şöyle yazıyordu;
"Seni Seviyorum canım dostum. Beni çok özlediğini biliyorum. Çünkü bende seni çok özledim. Bu mektubu yazarken senin yanında ve dünyada olamayacağım. Biliyorum ağlıyorsun, ağlama lütfen beni dinle. Ben çok hastaydım, seni üzmek istemediğim için sana yalan söyledim. Affet beni lütfen. Duydum ki beni görmek istemişsin bende sana resmimi yolluyorum. Sakın ha üzülme mutlu ol hatıralarımızı hatırla ve mutlu ol çünkü bende mezarımda mutlu olacağım. Seni seviyorum. Kadim Dostum"...